Dag 11: Kalispell (Glacier National Park)

Zoals gewoonlijk staan we weer vroeg op, want er staat ons weer een lange dag te wachten. We ontbijten op de kamer, dat is net zo lekker en we hoeven dan niet naar een restaurantje te zoeken, koffie en thee hebben we van het hotel. Ook Skypen we met Alex & Astrid, Edith en Ma Tan, Zij zijn allemaal bij Alex thuis. Leuk om even gesproken te hebben met hun. Voor dat we weg gaan bellen we ook nog even met Ma v.d. Wetering, al is de verbinding niet al te best. Het is in ieder geval beter dan gisteren, want toen was bellen niet mogelijk.

Om 08:30 uur rijden we weg van het hotel, richting de westelijke ingang van het Glacier National Park. Deze ingang is voor ons het meest dichtbij en ligt op zo’n 33 mile afstand. Drie kwartier later rijden we het park binnen. We zijn erg benieuwd, hebben veel over dit park gehoord en gelezen, hoe het zal zijn. Het weer is een beetje bewolkt en in de bergen hangt een behoorlijke bevel. Jammer voor de eerste foto’s, de ervaring leert dat de nevel  later in de ochtend wegtrekt.

Als eerste gaan we naar het Visitors Centre om informatie op te vragen over het park. Ze zijn hier altijd erg behulpzaam en geven tips e.d. wat en waar je het best naar toe kunt gaan. Het Visitors Centre is gelegen aan het Mac Donald Lake (niet de hamburgers!), waar we als eerste naar toe gaan. De route die de medewerker heeft aangegeven rijd om het meer heen en onderweg komen we nog mooie watervallen tegen. We brengen een bezoek aan het Mac Donald Lodge, een zeer oude, maar nog steeds gebruikt hotel. Het is er erg mooi en het geheel is nog in oude stijl. Gelukkig begint het weer op te knappen.

Nadat we koffie hebben gekocht, wederom een grote beker, rijden we verder en nemen de ‘Going to the sunroad’, die ons langs allerlei mooie plekjes brengt. We maken veel foto’s en video’s, die we later weer op ons reisblog kunnen zetten. Hopelijk zijn ze een beetje leuk geworden, in ieder geval zal het voor ons een aangename herinnering zijn aan de plekjes waar we zijn geweest.

 In het bezoeken van allerlei bezienswaardigheden gaat veel tijd zitten, want ondanks dat we vroeg in het park waren is het bijna 12:00 uur als we bij het Avelanche Lake aankomen. Daar is een wandelroute van 0,8 mile, die volgens de medewerker van het Visitors Centre voor iedereen (dus ook voor ons) goed te belopen is. We besluiten deze route te doen! Eerst moeten we al bijna 1 km lopen van de auto naar de start van de ’Trail of the Cedars Avelanche Lake’, zoals deze wandelroute heet. Vervolgens gaan we op pad en lopen en lopen we, over het algemeen naar boven, klauteren we over boomstronken en rotsblokken en komen na ruim 1 ½ uur bij het Avelanche meer uit.

Onderweg heb ik regelmatig terug gedacht aan de medewerker van het Visitors Centre, die zij dat het voor een ieder goed te doen was, die 0,8 mile. Het zweet gutst werkelijk van mijn hele lijf, het lijkt wel of ik weer aan het laminaat leggen ben, en vind het niet leuk meer. Ook zijn we volgens mij niet goed gelopen, want dit is echt meer dan 0,8 mile. Daarnaast hebben we geen drinken en eten meegenomen, want het was toch maar een kort rondje.

Eerlijk is eerlijk het uitzicht is prachtig en als we lekker op een boomstronk zitten uit te puffen, begint het enorm te waaien. Ook dat nog, we moeten gewoon weer de bossen in, anders zitten we alleen maar stof te happen. We wandelen maar weer terug. Naar beneden lopen gaat wat makkelijker, dus valt de terugreis uiteindelijk mee. Als we bij het startpunt zijn en nog eens goed op de bordjes kijken, blijkt dat de wandelroute naar het meer 2,2 mile (3,2 km.) is. Heen en terug dus 6,4 km. bergje op bergje af! Geen wonder dat het zo zwaar was, ruim 2 ½ uur, we hebben gewoon de verkeerde wandelroute genomen. Nou ja, het zit er op. Snel naar de auto, want daar hebben we drinken en eten en we hebben inmiddels best trek gekregen, maar dat zullen jullie wel begrijpen.

Na de lunch vervolgen we onze route. We komen langs mooie uitzichten, prachtige bergen en geweldige meren. We kijken o.a. bij Logans Pass, Jackson Glacier overlook, Sunpoint, Rising Sun en vele anderen bekende punten op de route. Het is allemaal enorm om te zien en we willen eigenlijk overal wel stoppen we om foto’s en video’s te maken. Achteraf blijkt dat we 150 foto’s en 56 filmpjes hebben gemaakt, die allemaal nagekeken en aan elkaar geplakt moeten worden. Dat zien we vanavond wel.

Tot onze grote verrassing komen we onderweg een beer op de weg tegen. Geweldig, het is weliswaar een kleintje, maar toch. Hij is aan het rond kijken en dat is best gevaarlijk, want er rijd veel verkeer, waaronder vrachtverkeer op deze route. Gelukkig loopt het allemaal goed af.

Het is bijna 18:00 uur als we bij de uitgang van het park, dit keer aan de oostkant, richting Kalispell rijden. Alleen de afgelegde Going tot the Sunroad route is al ruim 55 mile lang, dus moeten we nog een behoorlijk stuk rijden. Het blijkt bij elkaar 115 mile te zijn, kun je nagaan wat je op zo’n dag allemaal wegrijd. Het is niet anders.

Het eerste deel van de terugreis gaat via heuvels, met heel veel bochten, dus dat schiet niet echt op. Het tweede deel gaat over de grote weg, waar we lekker kunnen doorrijden. Onderweg tanken we nog en doen boodschappen in het centrum van Kalispell. Het is inmiddels 20:00 uur en we besluiten om wat eten van de supermarkt mee te nemen naar ons hotel en het daar op te eten. Hier in de supermarkten kun je te kust en te keur eten kopen, dus aan mogelijkheden geen gebrek.

Om 20:30 uur zitten we samen aan de tafel in onze hotelkamer te eten. Minestrone soep, macaroni and cheese (macaroni met alleen cheddarkaas), salade met kip en ham, krabsalade, kaas, ui, paprika, tomaten en ga zo maar door en ook nog een aantal gebraden kippenpootjes. Wie lust dat nou niet? Judith heeft er een lekker wijntje bij en ik een fles water. Als we het op hebben concluderen  we dat dit misschien wel één van de beste maaltijden is geweest tot nu toe. En dat uit de supermarkt, kun je nagaan hoe het andere eten was.

Omdat het al laat is komen we er vanavond niet aan toe om de foto’s en video’s te plaatsen en wachten we ook met het plaatsen van het reisverhaal van vandaag op ons weblog. Dat wordt pas morgen, er vanuit gaande dat het internet een beetje wil meewerken, want dat is echt heel traag. In het land van de onbegrensde mogelijkheden is dit onderdeel nog duidelijk voor verbetering vatbaar.

Jullie moeten dus misschien wat langer wachten op het reisverslag van onze belevenissen en zeker zullen de video’s langer duren voordat deze zichtbaar zijn! Het is niet anders, maar wat in het vat zit verzuurd niet!

Tomorrow, I will be back.