Dag 13 donderdag 1 februari 2018: Naar Otira

Het is 08:00 uur en we ontwaken. Het is een heftige nacht geweest. Tjonge jonge wat een storm zeg. En dat zal nog wel even aanhouden, ben ik bang. We eten een heerlijk ontbijt, gaan gedoucht en al de tassen inpakken en leveren de sleutel in bij de dame van de receptie. Tegen haar zeg ik nog dat ze gelijk had gisteren toen ze zijn dat het stormachtig zou worden. Drive carefully zegt ze en ze wenst ons een fijne tijd toe tijdens onze verdere reis door Nieuw Zeeland. Het valt ons op hoe aardig en oprecht de mensen hier in Nieuw Zeeland zijn. Daar kunnen wij in Nederland misschien nog wel wat van leren.

Om 09:30 uur rijden we naar het centrum en gaan naar de supermarkt. We hebben een mail gehad vanuit ons nieuwe logeeradres en daarin werd geadviseerd om voldoende eten en drinken mee te nemen omdat dat daar moeilijk verkrijgbaar is. En als het verkocht wordt, is het extra duur. Het regent werkelijk pijpenstelen en van het hele kleine stukje lopen, van de auto naar de winkel, zijn we behoorlijk nat geworden. We kopen voedselvoorraad en gaan op pad.

Tijdens de rit wordt het weer er niet beter op, het verslechterd eerder. Is het wel verantwoord om met dit weer de weg op te gaan? We moeten wel, maar als het te gek wordt gaan we aan de kant. Het is gelukkig niet druk op de weg, wie gaat er ook met dit weer autorijden, en dat is maar goed ook. Er komen steeds meer afgebroken takken en zelfs een boom op de weg te liggen. Als we in het plaatsje Hari Hari aankomen, zo'n 60 kilometer van ons vertrekpunt vandaag, worden we stil gehouden. Het is inmiddels 11:15 uur en we hebben dus 1 uur en 3 kwartier over 60 kilometer gedaan! De weg is afgesloten, je mag niet heen en ook niet terug. Het is te gevaarlijk! We moeten er maar rekening mee houden dat het een paar uur zal duren voordat we weer kunnen gaan rijden, zegt de man van de wegblokkade. Helaas het is niet anders. Gelukkig zitten we vlakbij een hotelletje, genaamd Hari Hari Hotel!!!, en daar krijgen we, samen met nog een stuk 100 andere gestrande reizigers, gratis koffie of thee. Om de tijd een beetje te doden ben ik maar verder gegaan met de verhalen voor ons reisblog. De achterstand is inmiddels helemaal ingelopen!

Om 15:45 uur wordt de weg weer vrij gegeven. Dat betekent dus dat we 4 1/2 uur hebben moeten wachten. We kunnen eindelijk verder en moeten nog 158 kilometer rijden naar onze overnachtingsplaats. De route, die met normaal weer erg mooi moet zijn, is een vervelende route. Overal liggen takken en omgewaaide bomen. Soms liggen ze zo op de weg dat je al slalommend er voorbij moet rijden. We rijden overigens in één lange sliert auto's achter elkaar, die allemaal in Hari Hari hebben moeten wachten. Zoveel auto's achter elkaar heb ik nog niet eerder gezien hier in Nieuw Zeeland.

Ons nieuwe onderkomen ligt al in het begin van het Arthurs Park en veel van de mensen die gestrand waren moeten nog door de pass heen. Volgens de werklui in Hari Hari is deze pass gesloten en kun je er niet doorheen. Gelukkig hoeven wij er niet doorheen, dat is pas overmorgen. Wat opvalt is dat hoe dichter we bij Arthurs Park komen, hoe beter het weer wordt en van omgewaaide bomen en afgebroken takken is al helemaal geen sprake. Misschien is het hier allemaal wel meegevallen met de storm.

Vlak voordat we op de plaats van bestemming zijn, het is inmiddels al 18:00 uur, stoppen we bij het enige hotel/restaurant in Otira. Het is een bijzondere locatie, het lijkt wel een ouderwetse huiskamer en heeft veel weg van het huis van mevrouw Pierce in Hongarije (oude (94 jaar) kennis van oude buur Arie, die een paar weken geleden is overleden). Arie zal het vast en zeker herkennen als hij de foto's ziet. Er zit niemand te eten en als we aan de vrouw van het restaurant vragen wat we kunnen eten is ze stellig: ik kan alleen fish and chips voor jullie maken! Dat is duidelijk. Ze heeft vandaag verschillende keren stroomuitval gehad en heeft geen mogelijkheid meer om iets uitgebreid te maken. Drie keer raden wat we gegeten hebben. Het smaakte uitstekend en volgegeten gaan we naar onze overnachtingsplaats.

We hadden al gezegd dat het een backpackers lodge is. We konden in de buurt niets anders meer krijgen. Het is even schrikken als we binnen komen, maar de 'familiekamer met eigen badkamer' is schoon. Daar laat ik het bij. We hebben voor 2 nachten besproken, maar misschien dat we er maar 1 nacht blijven. Kijken wat ik met de eigenaar kan regelen qua prijs. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen tekst en uitleg. Vervolgens gaan we naar onze kamer, we zijn moe van al dat wachten en hangen. En zo'n rit van ruim 200 kilometer dwars door de bergen is ook best vermoeiend rijden, zeker als het zo slecht weer is.

It was a long drive! Goodnight.