Dag 14 vrijdag 2 februari 2018: Arthur's Park

Als ik om 08:00 uur mijn ogen open doe zie ik Judith al druk in de weer. Ze heeft al gedoucht en is bezig met een beetje opruimen. Als ik mijn ogen echt open doe zie ik waar ik ben. Oh ja, in die backpackers lodge! Dat is waar ook. De kleine slaapkamer ziet er een beetje troosteloos uit. Maar ik heb wel uitstekend geslapen. Ook Judith beaamt het, prima geslapen. Waarschijnlijk omdat we best wel moe waren.

Het ontbijt wordt door Judith op bed geserveerd (er is geen andere plek) en ze heeft haar lange broek aan gedaan. Het is hier in Otira best wel koud en de slaapkamer die we hebben is niet echt goed geïsoleerd. Als ik naar buiten kijk zie ik alleen maar donkere wolken. Ik laat mij niet kennen en trek gewoon mijn korte broek aan. Volgens Judith ben ik niet goed snik, maar ik heb geen zin om een lange broek aan te doen. En ik hoop dat het weer dadelijk zal opknappen.

Na het ontbijt gaan we op pad. Als ik op de temperatuurmeter van de auto kijk zie ik dat het 8 graden is. Dit is toch wel frisjes, een beetje zoals thuis in Nederland. We gaan naar Arthur's Pass dat in het gelijknamige National Park ligt. We kunnen gelijk de route verkennen voor morgen, want dan moeten we dezelfde weg nemen om naar Kaikoura te gaan. Het is een van de verbindingsroutes tussen de oost- en westkust. De pas ligt in één van de meest geliefde wandelgebieden van het Zuidereiland. Vele bergtoppen zijn hoger dan 2.000 meter, maar er kunnen toch genoeg eenvoudige wandelingen gemaakt worden. Het is een nationaal park van contrasten, met droge beuken (Tawhai bossen) in het oosten en weelderige regenwoud op de westelijke hellingen. Door het midden van het park lopen een historische snelweg en een spoorlijn. Deze trein gaat dwars door de bergen van de oostkust naar de westkust (en omgekeerd) in één dag (231 km). Het spoor klimt vanaf de Canterbury Plains via 6 viaducten en 16 tunnels naar het station bij Arthur’s Pass. Vervolgens daalt die weer af door de 8 km lange Otira tunnel naar Greymouth.

Één van de bekendste dieren in dit National Park is de Kea, een papegaaiachtige vogel, die in het wild leeft, met name in de Southern Alps en dus ook hier op de Arthur’s Pass. De Kea is weliswaar op het eerste gezicht donkergroen, maar onder de vleugels is hij knaloranje, wat te zien is als hij opvliegt. Deze nieuwsgierige vogel is een van de slimste en creatiefste papegaaien. Ze zijn nu overal te vinden waar mensen zijn. Ze leven van de afval die de mensen achterlaten of ze houden zich op terrasjes en parkeerplaatsen op om het beschikbare voedsel weg te kapen. Kea’s staan erom bekend dat ze op onbewaakte plekken rubbers en ruitenwissers van auto’s en motoren slopen.

We rijden eerst door het dorpje Arthur's Pass heen om naar de Castle Hill te gaan. Dat is een berggebied waar de rosten heel erg bijzonder zijn. Castle Hill ligt op een hoogte van 700 meter, dicht bij State Highway 73 tussen Darfield en Arthur's Pass. Het is privé-eigendom en bevindt zich in het beschermde natuurgebied Kura Tawhiti. De heuvel werd zo genoemd vanwege de imposante reeks kalkstenen rotsblokken in het gebied die doen denken aan een oud, vervallen stenen kasteel. Het wordt algemeen beschouwd als de belichaming van de Zuid-Eilandklimscène van Nieuw-Zeeland, waar op een willekeurige dag rots beklimmers de unieke kalksteenuitstulpingen kunnen beklimmen. Uiteraard gaan wij ook een stukje van die berg beklimmen, al is het maar op een bescheiden manier. Ondanks dat het weer een beetje somber is, de temperatuur is inmiddels rond 10 graden, is het toch erg leuk en maken we een aantal mooie foto's. Het moet hier helemaal te gek zijn als de zon schijnt! Morgen moeten we hier weer langs rijden en als de zon schijnt stoppen we misschien nog wel eventjes om een paar nieuwe foto's te nemen.

Vlakbij ligt het dorpje Castle Hill, wat niet zoveel voorstelt. Een aantal mooie huizen, hier over het algemeen van hout gemaakt, maar meer is er niet. We rijden er door heen, maar zijn snel klaar. Op de weg terug naar Otira stoppen we in Arthur's Pass. Een klein dorpje met een paar restaurantjes en kleine winkeltjes (meestal in hetzelfde pand als het restaurant) en eten bij Wobbly Kea een pizza en patat. Dan hebben we gelijk warm gegeten voor vandaag, want bij de lodge in de buurt is alleen dat restaurant van gisteren. Verder is er helemaal niets! Het smaakt uitstekend en het een heel gezellig tentje.

Na de lunch ga ik gelijk even tanken. Ja, ja, er is hier zelfs een pomp. Ik vermoed dat dit de enige pomp in de weide omgeving in Arthur's Park is, dus is een volle tank geen overbodige luxe. Het is geen benzinepomp zoals wij gewend zijn, maar gewoon eentje voor het restaurant. Twee slangen, meer is er niet. Gelukkig hebben ze ongelood 91, wat wij moeten hebben. Eerst moet je naar het winkeltje van het restaurant om je rijbewijs af te geven. Dan kun je tanken en als je komt afrekenen krijg je je rijbewijs weer terug. Zo wordt er een pompbediende uitgespaard.

Op de terugweg willen we nog een wandeling maken, maar de parkeerplaats bij de routes is helemaal vol. Jammer, want het weer begint een beetje op te knappen (het is inmiddels 12 graden en de lucht wordt wat lichter), dus had een pittige wandeling ons goed kunnen doen. Dan maar terug naar de backpackers lodge. Kan ik in ieder geval vroeg aan mijn reisblog beginnen en op mijn gemak de foto's bekijken en uitzoeken. Alhoewel er hier wifi is van een redelijke kwaliteit, lukt het gisteren niet om filmpjes up te loaden. Ik zal het vandaag nog eens een keer proberen en anders moet het thuisfront het doen zonder filmpjes. Als ik weer thuis ben zal ik ze in ieder geval allemaal plaatsen. Judith gaat zich voorbereiden op de verdere reis, we moeten nog een aantal overnachtingen boeken. De twee hierna, in Kaikoura en Picton, zijn al besproken. Op 8 februari 2018 gaan we met de boot naar het noordereiland en daar hebben we nog geen hotels besproken. Dat kunnen we mooi vandaag proberen te regelen. Als we bezig zijn met onze onderzoeken begint de zon er een beetje door te komen. Dat is gunstig voor morgen en met name overmorgen want dan staat er een walvisvaart te wachten. Dan is het wel zo fijn als het een beetje mooi weer is.

Lets pray it will be nice tomorrow!